[post_list name=”Alle Bloggers”][post_list name=”Header Mechy van Oosterhout”]
Zo, wij zijn weer teruggekeerd in de realiteit. Na alle positieve hectiek aan het begin van dit jaar met het filmpje van de meiden, landen wij weer met 2 benen op de grond. En als ik eerlijk ben moet ik bekennen dat we net in een lichamelijk mindere week zaten toen het filmpje ineens een Youtube hit werd. Eigenlijk was het filmpje, toen het voor het eerst op Facebook verscheen al achterhaald. Iris verteld in het filmpje dat ze meteen als ze uit school komt aan de sondevoeding gaat, maar diezelfde week vertelde haar kinderarts dat het lichamelijk helemaal niet goed met haar ging. Ze was veel te mager, weer erg veel afgevallen en ze had, binnen 1 week tijd, ondergewicht. Een kilootje of 3 was er wel af. Haar lichaam trok het even niet meer en daarom vertelde haar arts dat ze onmiddellijk 24 uur per dag aan de voedingspomp moest. Helaas betekent dat ook dat Iris naar school moest met dat ding..
Iris baalde enorm en ze wilde dit natuurlijk echt niet! Ze zag zelf de noodzaak er (gelukkig) wel van in want een keuze had ze niet meer. Haar lichaam was zo aan het teren op reserves dat er op een gegeven moment geen keuze meer was. Dit komt wel vaker voor bij Iris en uit ervaring weten we dat er dan even flink ingegrepen moet worden willen we niet dat ze hard achteruit gaat qua ziekte, met ziekenhuisopnames tot gevolg. En helaas waren we weer bijna op dat punt beland.
De eerste dagen ging Iris met lood in haar schoenen naar school. Ze zag er zo tegenop. Ze zit al in een rolstoel en ze heeft diverse hulpmiddelen op school. En met een sondevoedingspomp wil je al he-le-maal niet gezien worden op school, vooral niet als tiener. Ze wil zo graag “normaal” zijn.. Een slangetje wat onder je trui vandaan komt en naar een rugzak (pomp) loopt en die geregeld op alarm gaat is niet “cool” in ieder geval. Gelukkig reageerden de meeste schoolgenoten niet en werd er alleen gekeken. Iris vond dit wel prima. En toen, een paar dagen later werd haar Youtube filmpje een hit in de(social) media. Eigenlijk precies op het goede moment. Iedereen begreep nu meteen hoe het zat en niemand keek er meer raar van op dat ze met haar voedingspomp naar school ging. Ze kreeg meteen begrip van iedereen! Wat een opluchting voor haar, en ook voor ons als ouders. Het haalde bij ons ook weer even een last weg. We hoefden Iris niet meer te motiveren en op haar in te praten dat ze met pomp naar school moest gaan. Alle frustraties rondom de pomp verdwenen en ze kreeg het te druk met andere, nieuwe dingen. Het ene interview na het andere kondigde zich aan. Niet dat dit weer goed was voor haar lichamelijke gesteldheid. Het ging lichamelijk al niet zo goed. Maar soms zijn andere dingen ook erg belangrijk. Lichamelijk was het een uitputtingsslag maar geestelijk is ze verrijkt. En ook dat is erg belangrijk. Iris kijkt met zeer veel plezier terug naar die intensieve weken en dat neemt ze weer mee als “plezierige” bagage in de toekomst. En het lichamelijke herstel daar heeft ze nu alle tijd voor. Even een flinke pas op de plaats. Ze heeft (weer) geen keuze hierin (helaas)..
[post_list name=”Blogoverzicht Mechy van Oosterhout”]