Telefoon

Ik buk en kijk naar mijn iPhone van een paar weken oud. Op straat ligt mijn champagnekleurige telefoon, het scherm gebarsten. Als ik 'm opraap voel ik de deuk in de rand. Hij blijkt nog te werken, maar mijn vinger vult zich met glassplinters als ik het glas aai. Mijn hart doet even pijn van die aanblik. Mas zijn nachten zijn weer dramatisch en blijkbaar kunnen mijn handen dat niet dragen. Tijd om er bij stil te staan is er niet. Mas jengelt in zijn rolstoel dat we verder moeten lopen. Ik laat de telefoon in mijn jas glijden. Vervloek het dat ik geen verzekering heb en zing ondertussen wat liedjes.

Het is vrijdag 4 december en naast dat ik baal van mijn telefoon, ben ik in mijn hoofd bezig met het Sinterklaasfeest. We wilden het stilletjes aan ons voorbij laten gaan, maar toen we zagen dat Mas de goedheiligman van vorig jaar herkende, konden we niet meer terug. En alhoewel we het klein gaan vieren, ben ik bang voor de prikkels die dat op gaat leveren. Teveel prikkels betekent nóg minder slaap en daarvan hebben we al zo weinig.

De dag erna komen mijn ouders Sint vieren. Mas heeft een pietenmuts op en wil zelfs zwarte schmink op zijn wangen. Ik loop al de hele ochtend met een mijter op mijn hoofd en als ik die stiekem even af doe, komt Mas er resoluut weer mee aanzetten. We oefenen een paar keer het bezorgen van cadeautjes en dan is het tijd voor de echte pakjes. Mas als Piet en ik als Sint pakken de zak en bonzen op de deur. Mas heeft pret voor 10 en er lijkt geen spanning te zijn. Het aantal pakjes is beperkt, maar als hij uiteindelijk een trein krijgt die een bescheiden geluidje maakt zien we dat het genoeg is geweest. Hij begint zichzelf te bijten. Tijd om te stoppen en prikkels af te bouwen bij het voeren van de eendjes.

Op de terugweg bonkt Mas ineens hard met zijn hoofd tegen de rolstoel. Na een hoop gebaartjes begrijp ik dat hij uit de stoel wil. 'Wil je zelf even lopen?'
'Ha!' kraait hij.
Ik til hem eruit en stoer zet hij een paar passen aan de hand van mijn moeder en die van mij. Mijn vader loopt voor ons. En dan laat Mas los. Zelfverzekerd stapt hij voor ons uit. Mijn vader maakt een foto. We zeggen hoe knap Mas is en Mas joelt in zijn eigen taal ook hoe trots hij op zichzelf is.

's Avonds heb ik tijd om mijn telefoon om te wisselen. Mijn nieuwe iPhone gaat aan de kant (glasplaat en rand laten vervangen kost een vermogen) en ik neem mijn oude toestel weer in gebruik. Mijn vader stuurt de foto die hij maakte tijdens de wandeling. Met een brok in mijn keel zie ik het dappere mannetje voor ons uit stappen. Weer aai ik het glas, nu van ontroering. Wat maakt mij het uit op welke telefoon; als ik deze foto maar kan bekijken! Wat doet een iPhone er toe als je zoiets moois te vieren hebt?