Van buiten lijkt ons leven, ondanks gehandicapt kind, echt heel leuk gelukt. We ontvangen complimenten. Dat we het zo goed volhouden, dat je niet aan ons kunt zien hoe zwaar het is en dat we zelfs ons huis opgeruimd kunnen houden. Totdat iemand een pollepel zoekt om in een pan te roeren… De lades puilen uit en de kasten prop ik vol totdat de deur echt niet meer dicht wil. En 's avonds bij kaarslicht zie je de vouwen niet die ik 's ochtends uit mijn gezicht heb moeten strijken.
Door ernstige rugklachten kwam ik terecht bij een chiropractor. Als ik na had gedacht over de behandeling had ik vooraf maatregelen kunnen treffen. Hád ik maar nagedacht. Dat deed ik pas toen hij mij vroeg me uit te kleden. Ietwat onzeker begon ik me uit te kleden, mijn gedachten pijnigend wat ik die ochtend aangetrokken had. Al snel kwam ik erachter dat ik een niet matchend setje lingerie aan had. De naam lingerie is ook iets te veel voor hetgeen ik droeg; een net wat te krappe onderbroek met oude bh. 'Tja, deze keer past het niet helemaal bij elkaar,' zei ik in de hoop dat die flitsende chiropractor zou denken dat ik normaal in prachtig rood kant door het leven ga.
Ja, van de buitenkant doen we het leuk. Toen we thuiskwamen van de behandeling deed alles me pijn. Mijn rug kon mijn bh niet meer verdragen en ik wurmde me uit dat ding. Omdat naar boven lopen me een hels karwei leek, hing ik het ding aan de trapleuning. Ik ben op de bank gaan liggen. Tot de buurman op het raam klopte. Ik hees me omhoog, trok mijn kleren recht, gaf me een paar klappen op mijn wangen zodat die er gezond uit zouden zien en zwierde de deur open. 'Buurman?' vroeg ik. De man vertelde over zijn zwaar gehandicapte dochter en het regelen van een PGB. Hij snapte er weinig van en vroeg of ik kon helpen. Hij is Turks, spreekt redelijk Nederlands. Ik vertelde dat ik op dat moment niets voor hem kon doen, maar of hij me de mail waar het om ging door wilde sturen. En dat ik graag wil helpen. Ik liep naar binnen en liet, dom dom dom, de voordeur wagenwijd open staan. Met een briefje in mijn hand waar ik mijn e-mailadres op had geschreven liep ik terug. De buurman zag wat wit om zijn neus, bedankte nog net voor mijn adres en ging er toen als een haas vandoor. Schouderophalend deed ik de deur dicht. Ik draaide me om en keek de hal in. Mijn blik viel op mijn bh aan de leuning.
Een email heb ik trouwens niet meer gehad….